|
|
| Песняры - Александрина |
Александрина  |
|
Мне не забыцца песнi той даўняе вясны:
- На Мурамскай дарожцы стаялi тры сасны...
Цяпер магу прызнацца, тады пачаў кахаць,
Цябе з нiякай кветкай не мог я параўнаць.
Александрына! Цяпер прыйшла зiма...
Александрына! Шукаю я - няма!
Александрына! I з песняй ты цвiла...
Александрына! Якою ты была!
Сказаць, што васiлёчак, дык фарба ў iм адна,
Сказаць, што ты лiлея, - сцюдзёная ж яна.
Сказаць, што ты званочак... Ды ўсiх жа мала iх!..
Такою ты здалася ў семнаццаць год маiх.
Александрына! Цяпер прыйшла зiма...
Александрына! Шукаю я - няма!
Александрына! I з песняй ты цвiла...
Александрына! Якою ты была! |
| Наследство |
|
Ад прадзедаў спакон вякоў нам засталася спадчына;
Памiж сваiх i чужакоў яна нам ласкай матчынай.
Аб ёй мне баюць казкi-сны, вясеннiя праталiны
I лесу шэлест верасны, i ў полi дуб апалены.
Аб ёй мне будзiць успамiн на лiпе бусел клёкатам
I той стары амшалы тын, што лёг ля вёсак покатам.
Аб ёй мне баюць казкi-сны, вясеннiя праталiны
I шэлест лесу верасны, i ў полi дуб апалены.
I тое нуднае ягнят бляянне-зоў на пасьбiшчы,
I крык варонiных грамад на могiлкавым кладбiшчы.
Жыве з ёй дум маiх сям'я
I снiць з ёй сны нязводныя...
Завецца ж спадчына мая ўсяго старонкай роднаю. |
| В поле верба |
|
А ў полi вярба нахiлёная.
А ў полi вярба нахiлёная,
Маладая дзяўчыначка заручоная.
Маладая дзяўчыначка заручоная,
Заручоная i запiтая,
Заручоная i запiтая.
Тады яе запiвалi, як сад зацвiтаў.
Тады яе запiвалi, як сад зацвiтаў.
Як сад зацвiтаў, як зара ўзыйшла.
Як сад зацвiтаў, як зара ўзыйшла,
Маладая дзяўчыначка па ваду iшла.
Маладая дзяўчыначка па ваду iшла.
Кася ад вады, Яся да вады.
Кася ад вады, Яся да вады.
- Пастой-пастой, мая Кася, дай каню вады.
- Пастой-пастой, мая Кася, дай каню вады.
- Як буду твая, напаю каня,
- Як буду твая, напаю каня,
З зiмненькае крынiчанькi, з поўнага вядра.
З зiмненькае крынiчанькi, з поўнага вядра.
А ў полi вярба нахiлёная.
А ў полi вярба нахiлёная,
Маладая дзяўчыначка заручоная.
Маладая дзяўчыначка заручоная. |
| Стоит верба |
|
Стаiць вярба ў канцы сяла,
На той вярбе а тры кветачкi.
Стаiць вярба ў канцы сяла,
На той вярбе а тры кветачкi.
Пад вярбою а тры дзевачкi,
Тры дзевачкi, тры малойчыкi.
Пад вярбою а тры дзевачкi,
Тры дзевачкi, тры малойчыкi.
Адзiн кажа: - Я Алесю люблю.
Я з Алесяй па пiва пайду. Я з Алесяй па пiва пайду.
Другi кажа: - Я Арыну люблю.
А я з ёй на сена пайду. А я з ёй сто капiц нараблю.
Трэцi кажа: - Я Аксiнню люблю,
Я з Аксiнняю жацi пайду.
Стаiць вярба ў канцы сяла,
На той вярбе а тры кветачкi.
Стаiць вярба ў канцы сяла,
На той вярбе а тры кветачкi. |
| Ой, летели гуси |
|
Ой, ляцелi гусi з броду...(2 разы)
Скалацiлi ў рэчцы воду...(2 разы)
Ой, ляцелi гусi з броду,
Скалацiлi ў рэчцы воду.
Ой, ляцелi гусi з броду
Скалацiлi ў рэчцы воду.
Пакуль вада чыста стала,
Я з Раманам пастаяла.
Пакуль вада чыста стала,
Я з Раманам пастаяла.
Як стаў Раман жартавацi -
З вядзер воду вылiвацi.
Як стаў Раман жартавацi -
З вядзер воду вылiвацi.
Раман, Раман, Раманiку
Пусцi мяне да домiку.
Раман, Раман, Раманiку
Пусцi мяне да домiку.
Я не родну маму маю -
Будзе бiцi, добра знаю.
Не так бiцi, як карацi
i шэльмаю называцi.
Я не родну маму маю -
Будзе бiцi, добра знаю.
Не так бiцi, як карацi
i шэльмаю называцi. -
Дзе ж ты, шэльма, валачылась,
Што вячэра ўжо зварылась? -
Дзе ж ты, шэльма, валачылась,
Што вячэра ўжо зварылась? -
Цяпер, мама, прызнаюся,
Што з Раманам кахаюся. -
Цяпер, мама, прызнаюся,
Што з Раманам кахаюся.
Ой, ляцелi гусi з броду,
Скалацiлi ў рэчцы воду.
Ой, ляцелi гусi з броду,
Скалацiлi ў рэчцы воду.
Ой, ляцелi гусi з браду,
Скалацiлi у рэчцы ваду. |
| Черные очи |
|
Што, скажыце, цямнейшым на свеце ад ночы?
- Дзявочыя чорныя вочы, дзявочыя чорныя вочы.
Што больш мае i тайнаў i чараў, як ночы?
- Дзявочыя чорныя вочы, дзявочыя чорныя вочы.
Што, няведама дзе завядзе, як мрок ночы?
- Дзявочыя чорныя вочы, дзявочыя чорныя вочы.
Што нас губiць, як гiнуць зблудзiўшыя ночай?
- Дзявочыя чорныя вочы, дзявочыя чорныя вочы. |
Хлопец пашню пашет |
|
Хлопец пашаньку пахае, ой-ёй-ёй,
Яго сошанька крывая, ой божа ж мой!
Прыйшла к яму чарнявая, ой-ёй-ёй,
Вазьмi мяне, хлопец, замуж, ой божа ж мой!
Дзеўка замуж захацела, ледзь уся не абамлела.
Дзеўка замуж захацела, ледзь уся не абамлела.
Ой божа ж мой!
Хлопец здуру ажанiўся, ой-ёй-ёй,
На век жонкай падавiўся, ой божа ж мой!
Анi лыжкi, анi мiскi, ой-ёй-ёй,
Павесiлi тры калыскi, ой божа ж мой!
Ля калыскi трэба нянька, а ля печы - кашаварка.
Ля калыскi трэба нянька, а ля печы - кашаварка.
Ой божа ж мой!
Даў ёй хлопец тры капеёкi, ой-ёй-ёй,
Пайдзi, купi хлеба-солi, ой божа ж мой!
Хлеба-солi не купiла, ой-ёй-ёй,
На базары заблудзiла, ой божа ж мой!
Хлопец пашаньку пахае, яго сошанька крывая.
Хлопец пашаньку пахае, яго сошанька крывая.
Ой божа ж мой! |
| Аве, Мария |
|
Звон кафедральный зовет на Аве.
Из переулков, слева и справа.
Тянуться молча в своем облаченье,
Стаи монашек, печальные тени.
Здесь и старухи и молодые.
Аве Мария!
Я б не задерживался быть может,
если б средь них не заметил пригожей,
Странной монашки, которой, пожалуй,
Не больше семнадцати миновало.
Черные очи, брови густые,
Аве Мария!
Даже под траурной тканью черной,
Стан угадывался непокорный,
Ножки которые на карнавале всех бы,
наверное, очаровали.
О как плясали ноги такие,
Аве Мария!
Накрестя смотрят набожным взглядом,
На эти брови, молиться бы надо.
Не уж то монашка тебе не ясно:
Губишь ты молодость понапрасну.
Смуглые руки, груди тугие
Аве, Мария!
Будет земная молитва
в небе над нами выиграть битву
Увы, ее позвали
Монашка пошла за всеми
Под своды мрачные, глухие.
Аве Мария! |
| Сережки |
|
О, колькi раз прасiў я
Назначыць мне спатканьне,
О, колькi раз хацеў я
Прызнацца ёй у каханьнi.
Ды ўсё перашкаджалi,
Калi дзяўчыне верыць,
То павадак вясновы,
То прымаразак-шэрань.
Але i я ўпарты,
i, каб свайго дабiцца,
Прасiў я шчыра майстра
Зрабiць ёй завушнiцы.
На гэтых завушнiцах
Я напiсаў закляцьце -
Усё што не сказаў ёй,
А ў чым хацеў прызнацца.
Сягодня не ўцячэ ўжо
Ад слоў маiх гарачых,
Нi ў час калi сьмяецца,
Сьпявае, або плача.
Нi ў час, калi прыляжа,
Змарыўшыся ў зьмярканьне.
Зьвiняць ёй завушнiцы
Усё пра маё каханьне |
|