Помоги сайту

У суботу Янка ехаў ля ракi,
Пад вярбой Алёна мыла ручнiкi.
- Пакажы, Алена, броды земляку,
Дзе тут пераехаць на канi раку.

- Адчапiся, хлопец, едзь абы-куды,
Не муцi мне толькi чыстае вады.
Ў маркоцi Янка галавой панiк,
Упусцiла дзеўка беленькiй ручнiк.

- Янка, мой саколiк, памажы кутчэй,
Хоч плыве, знiкае ручнiчок з вачэй.
- Любая Алёна, я ж вады баюсь.
Пацалуй спачатку, бо я утаплюсь.

Супынiўся гнедый пад вярбой густой,
Цалавала Янку Лена над ракой.
Стала цыха-цыха на усёй зямлi...
Па рацэ далёка ручнiкi плылi.

Белая Русь ты мая, Белая Русь ты мая.

Белыя гонi бульбы, белыя якосы дзяўчат,
Воблакаў белых над лугам вечны парад.
Белых белых грыбоў кашолкi, белыя белыя плечы бяроз,
Белыя белыя россыпы-золкi чыстых свiтанняў, рос.

Белая Русь ты мая, Белая Русь ты мая.
Чыстая ты мая, родная ты мая, Белая Русь ты мая.
Белых туманаў плынi, белыя вершы буслоў,
Цiхая завадзь бялыныч, рык белавежскiх зуброў.
Вейкi-вейкi рамонкаў белых, белыя-белыя грывы завей.
Чыстыя-чыстыя душы смелых, простых тваiх людзей.

Белая Русь ты мая, Белая Русь ты мая.
Чыстая ты мая, родная ты мая, Белая Русь ты мая.
Белая Русь ты мая, Белая Русь ты мая.

Ружы цвет! Ружы цвет -
Сонца i кветак свята,
Сусвет, ружамi пах сусвет
У той час, як са мною была ты.

Голас твой, сiнь вачэй,
У сэрца маё запалi.
Ярчэй, ружы самой ярчэй,
Твае так вусны палалi.

Ружы цвет! Ружы цвет!
Верыцца мне ў спатканне.
Прашу ружы маёвай цвет:
- Вярнi маё шчасце - каханне.

От меня жена ушла - 
Вот так да: 
От меня жена ушла 
Навсегда. 
Сколько в жизни я потел
От потерь,
Сколько жизни я терпел - 
А теперь: 

Припев:
   Слушай, тёща, друг родной, 
   Помоги! 
   Ты пойми, что мы с тобой 
   Не враги.
   По закону если брать,
   Мы - родня,
   Ты почти вторая мать
   Для меня. 

Тёща носом повела -
Вот так, так: 
От тебя жена ушла?
Сам простак! 
Эх, куплю баян большой,
Пальцы вниз -
Растяну со всей душой 
Вальс-каприз: 

Слушай, тёща, друг родной, 
Этот вальс:
Я его сыграю нежно 
Для Вас,
Выпью чарочку вина,
Всех прощу: 
Ах, услышь, услышь, жена,
Как грущу! 

Припев.

У месяцы вераснi
Выпала пароша.
Дзед бабу палюбiў
Што баба хароша.

i крывая, i сляпая,
Яшчэ к таму злая:
I крычыць, i бурчыць,
Процi дзеда не змаўчыць.

- Убiрайся, бабка,
У новае белле, -
Я ж цябе павяду
З сабой на вяселле.

Узяу жа дзед бабку
За белу ручку
I спiхнуў дзед бабку
З моста ў рэчку.

Цяпер, бабка, кайся,
Трошкi пакупайся.
А як бабка ўздыхне,
То дзед кiем падпiхне.

Прыйшоў дзед дадому
I пачау бажыцца:
- Ох, ох, далiбог,
Не буду жанiцца:

Раздумауся дзедка,
У ладонькi плешча:
А як буду жыў-здароў,
Ажанюся ешча.

Я гляджу на твае косы русыя - 
Не магу наглядзецца нiяк, 
Беларусачка, беларусачка, 
Дарагая сяброўка мая. 

У краях невядомых, нязьведанных, 
Буду ў радасьцi я, цi ў журбе, 
Беларусачка, беларусачка, 
Не забуду нiколi цябе. 

Я вярнуся к табе, сiнявокая, 
Калi ў кветкi адзенецца край, 
Беларусачка, беларусачка, 
Ты хоць зрэдку мяне ўспаминай. 

Бывай, абуджаная сэрцам, дарагая!
Чаму так горка, не магу я зразумець...
Шкада заранкi мне, што ў небе дагарае
На ўсходзе дня майго, якому ружавець.

Пайшла, нiколi ўже не вернешся, Алеся,
Бывай, смуглявая, каханая, бывай!
Стаю на ростанях былых, а з паднябесься
Самотным жаўранкам звiнiць i плача май.

Пайшла, пакiнуўшы мне золкi i туманы,
Палынный жаль смугой ахутаных дарог.
Каб я хвiлiнаю нанесеныя раны
Гадамi ў сэрцы заглушыць сваiм не мог!

Пайшла, нiколi ўжо не вернешся, Алеся.
Бывай смуглявая, каханая, бывай.
Стаю на ростанях былых, а з паднябесься
Самотным жаўранкам зьвiнiць i плача май.

Iзноў пабачыў я сялiбы, 
Дзе леты першыя прайшлi. 
Там сцэны мохам параслi, 
Вясёлкай адлiвалi шыбы. 
Усё ў пылу, i стала мне
Так сумна-сумна ў цышыне... 
Я ў сад пайшоу - там глуха, дзiка, 
Усё травою парасло... 
Няма таго, што раньш было... 
Няма таго, што раньш было, 
I толькi надпiс "Веранiка"... 
I толькi надпiс "Веранiка" на лiпы ў рэзаны ў кары. 
Казаў вачам аб тэй пары: - 
Расцi ўзмацовывайся, дрэва,
Як манумент жывый ўставай 
I к небу надпiс падымай, 
I к небу надпiс "Веранiка"... 
Чым боле сходзiць дзён, начэй, 
Тым iмя мiлае вышэй... 
Няма таго, што раньш было... 
Няма таго, што раньш было, 
I толькi надпiс "Веранiка" 
Чым боле сходзiць дзён, начэй, 
Тым iмя мiлае вышэй.